Mijn warme grote hart is open gegaan
zij is uit de klem gekomen.
De kracht in mezelf hervonden,
zij is gaan vlammen.

Ik ben uit mij holletje gekropen
uit de bunker gekomen
uit het donkere bos gegaan.
Uit toen.
Ik ben nu hier.

Niet langer ondergronds verborgen
niet langer verscholen
in de donkere donkerte
die men geschiedenis noemt.
Ik ben hier.

In de liminal space
met mijn gezicht
naar de toekomst gericht
in het weidse veld
nog open en leeg.
Ik loop hier.

In de ruimte van tussenin
ademt het open veld
van mogelijkheden.
Grote stappen
kleine stappen
vertraagt versnelt
maar niet meer gehaast
niet meer gejaagd
maar gedragen,
door de aarde
onder mijn voeten
het leven leeft
mijn hart gehoord
zij fluistert,
mij haar richting.

Ik luister.

In het stille veld.
Een stilte die niet stil is
het ritselt en het bruist.
Geluiden van het nu
klinken door de lagen
van de stilte heen.
De stroming stroomt
de wind waait
het beweegt,
het leven
kleurt haar kleuren.

Het sprankelt
en het bruist.

Ze dansen.

In het open veld
ontvouwt mijn pad zich als vanzelf.
En daar,
ga ik.

Ik laat me meenemen
met vertrouwen
en een gevoel van ‘het klopt’,
hier word ik geroepen,
hier mag ik naar toe,
hier mag ik zijn.

Het leven beweegt,
kleurt haar kleuren,
danst en ik,
ik ben hier.

In steeds meer overgave
laat ik me meenemen
op de stroming van de stroom
met de vlagen van de wind. 
Geworteld,
ben ik hier.

Gedragen,
door een innerlijke bedding
en een nieuw gevoel van veiligheid
land ik meer en meer.
In mezelf.
In mijn leven.
In mijn sprankelende kleuren.

Ik mag hier zijn.



Rachel